مجله میکروب شناسی پزشکی ایران

براساس گزارش‎های متعدد، تشخیص بروسلوزیس در ایران با تأخیر همراه است. درصد بسیاری از بیماران بستری در بیمارستان‎ها  پیش از درمان با آنتی‌بیوتیک‎های اختصاصی عمدتا بر اثر تشخیص‎های نادرست با داروهای متفرقه و اغلب تک‌دارویی بر اثر تشخیص ناصحیح درمان شده‎اند. چون در بروسلوزیس، درمان‎های مبتنی بر شواهد آزمایشگاهی و به‎کارگیری روش‌های تشخیصی با حساسیت قابل‌قبول اهمیت ویژه‌ای در تشخیص نهایی دارد.
مطالعات نشان داده است که افزایش جالب‌توجه بروسلوزیس در سال‎های اخیر مسلما با گسترش عفونت‎های دامی و نبود پوشش کافی واکسیناسیون دام‎ها مربوط است. اگرچه در کنار این موضوع نبودن نظارت کافی بر کارگاه‎های کوچک توزیع‌کنندۀ محصولات دامی و لبنی آلوده و همچنین ناکارآمدی روش‎های تشخیصی نیز نقشی تعیین‌کننده دارند. البته ناهماهنگی بین مراکز مسئول و تصمیم‌گیرنده مثل واحدهای تابعه در وزارت بهداشت و جهاد کشاورزی نیز در این خصوص بی‎تأثیر نیست. متأسفانه با وجود انتشار مقالات علمی متعدد به‌ویژه دربارۀ اپیدمیولوژی، نهادهای مسئول در ایران تصویر روشنی از موقعیت بروسلوزیس عرضه نکرده‎اند. 
در این مطالعه سعی شده با نگاهی به وضعیت بیماری بروسلوزیس و شیوۀ تشخیص آن در ایران، جدیدترین گزارش‎های انتشاریافته بررسی شده و با تشریح خصوصیات تشخیصی هریک از روش‎ها، با شناخت بهتر محدودیت‎ها و مزایای آنها شناخت بهتری پیدا کنیم. بر این اساس، هدف از این مطالعه آگاهی از محدودیت‎ها و مزایای روش‎های تشخیص آزمایشگاهی بروسلوزیس است تا این شناخت منجر به اتخاذ تصمیم‎های صحیح در آزمایشگاه‎ها برای انتخاب بهترین روش تشخیصی شود.