سال 14، شماره 4 - ( مرداد - شهریور 1399 )                   جلد 14 شماره 4 صفحات 360-348 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه زیست شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
2- گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه پیام نور واحد، تهران، ایران
3- گروه علوم آزمایشگاهی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی لرستان، خرم آباد، ایران
4- بخش واکسن هاری انسانی، مجتمع تولیدی تحقیقاتی، انستیتو پاستور ایران، تهران، ایران ، a.gholami@pasteur.ac.ir
چکیده:   (4106 مشاهده)

زمینه و اهداف: هاری یک بیماری زئونوز کشنده و عامل مولد آن ویروس هاری با ژنوم RNA تک‌رشته‌ای است. این ویروس می‌تواند سیستم اعصاب مرکزی فرد مبتلا   به هاری را آلوده و مختل سازد. گلیکوپروتئین (G) مهمترین پروتئین در اتصال ویروس به گیرنده‌های سلولی و همچنین ایجاد پاسخ ایمنی بر ضد ویروس در میزبان است. با استفاده از فناوری ژنتیک معکوس می‌توان تغییراتی در ژن کدکنندۀ گلیکوپروتئین ویروس ایجاد و ویروسی با توان ایمنی‌زایی بالاتر و یا بیماری‌زایی کمتر تولید کرد. 
مواد و روش کار: در این پژوهش با کمک نرم‌افزار در توالی ژنتیکی گلیکوپروتئین ویروس هاری سویه پاستور جهشی در سایت آنتی‌ژنیک اصلی II، در موقعیت اسیدهای آمینه ۴۲-۳۴ طراحی گردید و پس از سنتز، ژن تغییر یافته تعیین توالی گردید و نوکلئوتید جهش‌یافته تأیید شد. سازه حاوی ژن تغییریافته بوسیله دو آنزیم‌ محدودالاثر جایگزین ژن اصلی در ژنوم ویروس هاری شد و کلون گردید. سلول T۷-BHK تحت پروموتر فاژ برای بیان ژن گلیکوپروتئین، همزمان با سازۀ ژنی و وکتورهای بیان کنندۀ ژن‌های N, P و L ویروس هاری و فول ژنوم ترنسفکت شد. پس از بیان ژن‌های ویروسی و تایید آن، در سلول BSR کشت داده شد.
یافته‌ها: بازیابی ویروس نوترکیب حامل ژن جهش‌یافتۀ گلیکوپروتئین، پس ازکلون شدن و ترنسفکت در سلول T۷-BHK، در سلول BSR کشت و تکثیر پیدا کرد و پس از استخراج ژنوم آن از سلول، بوسیله تعیین توالی تأیید نهایی گردید.
نتیجه‌گیری: با بررسی بر روی توان ایمنی‌زایی یا کاهش قدرت بیماریزایی و همچنین حفظ یا افزایش آنتی‌ژنیسیتۀ ویروس نوترکیب بازیابی شده می‌توان از آن جهت مطالعات تحقیقاتی در ساخت واکسن بهره‌ جست.

متن کامل [PDF 1382 kb]   (1539 دریافت)    
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: ویروس شناسی پزشکی
دریافت: 1399/1/17 | پذیرش: 1399/3/13 | انتشار الکترونیک: 1399/4/30

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.