سال 12، شماره 3 - ( مرداد - شهریور 1397 )                   جلد 12 شماره 3 صفحات 198-189 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- مرکز تحقیقات میکروب شناسی مولکولی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران ، Zahraaghorbani11@gmail.com
2- مرکز تحقیقات میکروب شناسی مولکولی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
چکیده:   (6870 مشاهده)
زمینه و هدف: سودوموناس آئروژینوزا با استفاده از عوامل بیماری‌زای متعدد، یک پاتوژن فرصت‌طلب برای انسان است. سودوموناس آئروژینوزا ظرفیت‌های چشمگیری به‌منظور مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها نشان می‌دهد. در این مطالعه به بررسی اثر لیزات و مایع رویی کشت ساکارومایسس سرویزیه بر تولید بیوفیلم و آلژینات پرداخته شده است.
مواد و روش‌ کار: ابتدا عصارۀ مایع رویی کشت و نیز محلول لیز سلولی از سویۀ بومی ساکارومایسس سرویزیه تهیه و با دستگاه روتاری به پودر خشک تبدیل شد. سپس عصاره به کشت باکتری سودوموناس آئروژینوزا سویۀ PAO۱ و سویۀM ۸۸۲۱  اضافه شد و به‌ترتیب میزان تولید بیوفیلم با سویۀ PAO۱ و آلژینات از طریق سویۀ M۸۸۲۱ با روش رنگ‌سنجی و از طریق خواندن OD  اندازه‌گیری شد. برای این منظور از مایع رویی کشت با غلظت MIC ۱/۲ در هر دو آزمایش و از تمامی غلظت‌های تهیه‌شده از لیز سلولی در آزمایش تشکیل بیوفیلم و از بالاترین غلظت آن در آزمایش آلژینات استفاده شد.
یافته‌ها: مایع رویی کشت ساکارومایسس سرویزیه در غلظت MIC ۲/۱ (mg/ml ۱۲۰/۵۰) به‌صورت معناداری (۰/۰۵ > P) منجر به کاهش تولید آلژینات سودوموناس آئروژینوزا سویۀ M ۸۸۲۱ شد؛ اما بر بیوفیلم سودوموناس آئروژینوزا سویۀ PAO۱ اثری نداشت. همچنین محلول حاصل از لیز سلولی این مخمر در تمامی غلظت‌های تهیه‌شده به‌صورت معناداری
 (۰/۰۵ > P) منجر به کاهش میزان تولید بیوفیلم در سودوموناس آئروژینوزا سویه PAO۱ شد. از سوی دیگر بالاترین غلظت (mg/ml ۸/۱۹۲۰) آن منجر به کاهش تولید آلژینات از طریق سویۀ سودوموناس آئروژینوزا  M۸۸۲۱شد.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که ساکارومایسس سرویزیه از پتانسیل مناسبی برای مهار فاکتورهای بیماری‌زای باکتریایی برخوردار است؛ اما به مطالعات بیشتری نیاز دارد.
متن کامل [PDF 788 kb]   (2966 دریافت)    
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: باکتری شناسی پزشکی
دریافت: 1396/7/15 | پذیرش: 1397/5/10 | انتشار الکترونیک: 1397/5/24

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.